Welkom in Uganda

16 september

Vanmorgen in alle vroegte de laatste dingen in huis gedaan. Daarna alle koffers in de auto geladen en wegwezen maar. We zouden om 7.00 taart eten, voor een verjaardag waar ik niet bij kon zijn. De vlaaienshop was zeker wel open maar had aleen nog geen vlaai liggen.  Toen moesten we op zoek naar wat anders.  En raar maar waar, veel eet/drink gelegenheden zijn nog dicht om 7.00 's ochtends. Uiteindelijk hebben we bij la Place het toch nog een klein beetje kunnen vieren.

De koffers kon ik vrij snel droppen. Een ding is nu wel duidelijk. Thuis weegt mijn weegschaal toch iets anders. 3 koffers en alle 3 te zwaar. 3kg overgewicht.  Maar zonder problemen of bij betalen mochten ze toch mee. Ik had ook niet geweten wat ik eruit had kunnen halen. Alles wat er zit is noodzakelijk. Is het niet voor mij dan wel voor Noah's Ark. Gewoon zeggen dat de bagage bijna allemaal voor Uganda is en je allerliefste gezicht opzetten ( voor zover dat mogelijk is om 7.30 ' s morgens).  Maar het heeft gewerkt en dat is het belangrijkste.           Bij de controle van de handbagage waren ze dan wel weer streng en hielp mijn liefste gezicht niet. (Of lag dat dan aan het vroege tijdstip?) Er zat een kinderschaar in de handbagage.  Ik had uitgezocht dat dat mocht. Helaas, hij was een paar mm te lang en mocht niet mee. Of ik hem dan wilde inchecken als ruimbagage.  Dat nog even overwogen maar toch maar niet gedaan.  Alleen een schaar inchecken als ruimbagage. Alleen de gedachte al. Ze zien me bij de incheckbalie al aankomen en hebben dan een leuk verhaal voor een feestje.  Ik heb de schaar maar geschonken aan die lieve mevr van de controle.

Eenmaal bij de douane was het erg druk maar ik was er wel zo door heen. Dus nog heerlijk kunnen zitten en bijtanken en wachten totdat we in het vliegtuig mochten.  Het leek allemaal goed te gaan. Zelfs de piloot riep om dat we op tijd konden vertrekken. Maar dat moet je natuurlijk nooit hardop roepen.  Het laadruim ging niet meer automatisch dicht. Dat moest nu met de hand gebeuren. Helaas ontbrak de handleiding hiervoor en moest er eerst nog ergens een monteur vandaan komen.  Maar ik denk dat het gelukt is, want nu ik dit stuk typ, vlieg ik ergens boven Algerije. 

Na 10.5 uur vliegen kwam ik dan eindelijk op Entebbe aan. Ik had me voor bereid op Afrika. Langzaamaan en dus lang wachten. Maar je gelooft het of niet. Binnen 3 kwartier had ik mijn visum en mijn koffers. Dat was wel fijn.  Het was namelijk al erg laat en de ophaaldienst stond al een tijdje te wachten. Maar ik kreeg wel het meest warme onthaal wat je maar wensen kan. Eerst een hele enthousiaste begroeting waar iedereen van heeft mee genoten.  En in mijn huisje lag allemaal leuke/lieve post.

Ik heb mezelf wel even laten knijpen om te kijken of het allemaal wel echt is en dat ik niet straks wakker wordt uit deze droom.  En geloof me, Het is echt. Ik ben nu in Mukono bij Noahs Ark waar het 3.5 jaar geleden zo plotseling stopte.  Moe maar voldaan kruip ik mijn bed in. Morgen een dag om de koffers uit te pakken en mijn huisje een beetje aan te kleden. En vooral bijkomen en landden.