De grote race

1 oktober.
We slaan een paar dagen over. 
Het is zondag 1 oktober. DE DAG. We gingen meedoen aan de ultra run  circuit race.
We zijn met een 7 tieners, 3 volwassene en een special need naar Kampala gegaan. We zouden om 5.00 vertrekken maar dat werd dus slechts een half uur later. Tegen 7.00 waren we daar. Dat was precies op tijd. De race startte om 7.00 zodat we voor het heetst van de dag klaar waren.
We kregen 6 uur de tijd om zoveel mogelijk rondjes van 2.3 km te maken. Het maakte niet uit of je ging rennen, wandelen of misschien wel kruipen. Zolang je het maar op je eigen benen deed. Wij hebben aan deze race meegedaan om de mensen te laten zien dat een special need of iemand  met een chronische ziekte ook gewoon ergens aan mee kan doen. Een van de tieners heeft Cikkelcelziekte. Er wordt altijd tegen hem gezegd dat hij iets niet kan vanwege zijn ziekte. Vandaag heeft het tegendeel bewezen. Hij heeft qua kilometers de halve marathon gelopen. 

We zijn om 7.00 gestart en met z'n drieën gaan wandelen. De rest ging vol goede moed rennen. En wat een kanjers zijn het. Ze zijn allemaal door gegaan tot de 13.00. 

Over elk rondje deden wij met z'n drieen gemiddeld een uur, maar dat mocht de pret niet drukken. Het loopt ook niet makkelijk als je met een kruk loopt en een helft van je lichaam.minder goed kan gebruiken.              Het was fijn om onderweg iedereen aan te kunnen moedigen die ons steeds weer voorbij kwamen. Maar ook om zelf aan gemoedigd te worden. Ook de locale bevolking stak ons regelmatig een hart onder de riem. Zo mooi om te zien dat tijdens deze race de special need volledig geaccepteerd werd.
Na 2 rondjes hebben we een lange pauze genomem. Onze special need had er voor haar doen al een hele marathon op zitten. Zij verdiend een gouden medaille.
Maar na deze lange pauze kregen we onze special need niet meer in de benen. Dus dan toch zelf maar nog een aantal rondjes wandelen.

Het verschil met een Nederlandse race is: bij ons wordt alles afgezet. Je komt een stad niet meer in of uit.  In Uganda start je ergens op een terrein, maar dat is gewoon openbaar, dus onder de start/finish boog rijden ook gewoon auto's. Niets geen wegen afgezet. Er lopen gewoon kuddes koeien en geiten op de weg. En de boda boda drivers vragen steeds of je een lift wil. Tja, je zou kunnen smokkelen wat betreft kilometers.
Wij kregen heel veel eten en drinken aan geboden. Er stond steeds vers fruit en vers water of juice klaar. Zelfs een grote kan met O.R.S water. Voor het geval je zou gaan uitdrogen.  Dat was met dit weer ook goed  mogelijk. Het was warm. Maar wij zijn gezegend met een dag zonder regen.

Na de race was er lunch voor ons. En konden we ons nog even opfrissen onder de douche of zelfs in het meer. Het water van het meer was heerlijk fris dus de meeste kozen voor pootje baden in het meer.
De nodige professionele foto's zijn nog gemaakt. En we kregen een medaille uitgereikt.
Deze race is voor herhaling vatbaar. Al zal het voor mij bij wandelen blijven.
Om.18.00 waren we weer terug bij Noahs Ark. Allemaal moe maar zeer voldaan.  Ik ben bamg dat de meeste van ons geen stap meer  kunnen verzetten morgen.