De laatste week

Maandag 9 oktober
De laatste week is aangebroken. En dat is te merken ook. Vanmorgen de eerste tranen al gelaten omdat ik weet dat bepaalde situaties voorlopig de laatste keer zijn. Zoals vanmorgen de hele morgen met mijn sponsorkind op schoot zitten in de kerk. Ik ben er nog wel een paar dagen, maar afscheid nemen is en blijft lastig.

Vandaag was het independence day van Uganda. 61 jaar geleden werden ze onafhankelijk van Engeland.  Deze dag wordt uitgebreid gevierd. Vergelijk het met koningsdag bij ons.  Alle medewerkers en studenten hadden wel wat ingestudeerd. En allemaal lieten ze wat zien van bepaalde regio's uit uganda. Er werd gezongen en gedanst. Er werden toneelstukken opgevoerd. Ook de vaste groep Nederlanders had wat bedacht. Zij hadden een kwis gemaakt over Nederland. 3 teams werden er grmaakt. En de 3 teams bestonden natuurlijk uit Ugandezen. Hilarisch hoe zij over ons denken. Ze denken dat een van onze Nederlandse symbolen onze zwarte auto's zijn. Of dat wij in Nederland overal molens hebben staan. Het winnende team kreeg zelf gemaakte Speculaas.

Ondertussen waren we al een heel aantal uren verder en toen ik vroeg hoelang het nog zou gaan duren was het antwoord: nog 2 uur. En ik had al zo'n trek. Er werd gesproken over lunch die wel klaar was niet klaar was, wel kaar was, niet klaar was. Daar wilde ik het niet op gokken dus toch maar naar huis gegaan om daar te lunchen. En dat was maar goed ook want onze special need was er helemaal klaar mee. Na de lunch ook niet meer terug. maar heerlijk gezeten.  Mijn voet had rust nodig. Daarna weer naar de special need toe. Degene die ik naar mijn idee weinig aandacht heb kunnen geven, vanmiddag meegenomen.  We hebben heerlijk op de slaapkamer gezeten en gesnoezeld. Op deze manier kon ik wel wat doen en zij kon in de rolstoel blijven zitten. Scheelt weer een hoop tilwerk. Ondertussen kwam mijn sponsorkind er ook weer gezellig bijzitten dus haar bij deze activiteit betrokken. Vanmiddag hield dit in dat ik de special need met bodylotion ging insmeren en mijn sponsorkind zichzelf. Heerlijk hoe rustig ze hier van wordt. Aan het eind van de activiteit had ik 3 blije gezichten. 2 van de special need en 1 van mij.

10.oktober
En ook deze week nog een keer de toerist spelen. We gingen jaar Jinja. Een plek die ik ook in 2020 ook al wilde bezoeken maar door iets met een C, mochten we toen het terrein niet meer af. Dus nu hebben we het opnieuw gepland. Jinja is best een grote stad  maar heeft ook prachtige natuur en is ook 1 van de 2 beginpunten van de rivier de Nijl.
We zouden gaan tubben op de nijl. In een grote zwemband langzaam stroomafwaarts dobberen. Helaas liep de planning iets anders.  We hadden gevraagd of het goed toegankelijk was. Dat zou het zijn. Dus niet.  Wij konden het nog wel redelijk lopen. Al zei mijn voet van niet. Maar voor onze special need was het geen doen. Dus helaas konden we niet bij het startpunt komen. We zijn weer terug gegaan naar onze overnachtingsplek. Opzich was het ook geen straf om daar te zitten. Midden in de natuur.  Met de stromende nijl op de achtergrond.  Puzzelboek erbij en ik vermaak me wel.
We hebben de hele middag lekker buiten gezeten.  Toen het donker werd, was het geen doen meer om buiten te zitten. De lampen gingen wel aan maar ook  het vliegend ongedierte kwam in grote aantallen bij ons. Dus toen maar naar binnen. Een paar spelletjes gespeeld.en toen was het wel tijd om de klamboe op te zoeken.  Morgen kijken of we Jinjastad kunnen bezoeken.

11 oktober
Gisteravond hebben ze ons 2x gevraagd wat we wilden eten als ontbijt. Ze gaven ons 2x een andere keus op. Dus we waren wel heel benieuwd wat we zouden krijgen.
Het ontbijt bestond uit brood zonder boter, een hard gekookt ei, gebakken banaan die naar aardappel smaakte. Een normale banaan, de rijst van gisteravond en hele sterke thee. Maar goed ik zal niet klagen. Ik eet thuis niet elke ochtend 2 boterhammen met ei en een banaan.

We hebben een heerlijk rustige ochtend gehad. Spelletjes gespeeld naar de nijl gelopen en terug. Trap af ging wel maar trap op was toch wel pittig. Maar 100 treden naar beneden betekent nou eenmaal ook weer 100 treden omhoog. En je moest ook geen vegetariër zijn. Het was echt vliegen happen. Wat een vliegen. Lippen stijf op elkaar want anders vlogen ze naar binnen.

Rond lunchtijd werden we weer opgehaald om naar Jinja te gaan.
Toen we wegreden begon het te regenen.  Op zich niet zo'n ramp want we zaten in de auto.  Maar we moesten zo'n 15 km over een zandweg. En met regen veranderd de zandweg in no time in een glijbaan. Ik heb me wel eens prettiger gevoeld in een auto. Helemaal toen vlak voor mijn neus zo'n boda boda onder uitging. Het keek niet ernstig want de man stond zelf weer op. Maar toch.
Wat was ik blij dat we weer op de asfaltweg kwamen.  En ja toen hield het ook weer op met regenen.

We hebben in Jinja de craftmarket bezocht en wat spulletjes ingekocht. Daarna weer terug naar Mukono.
Onderweg zijn we gestopt bij het ziekenhuis waar onze special need is gevonden. We hebben de vindplek bezocht en hebben gesproken met de man die haar gevonden had. Ondanks dat dit al heel veel jaren geleden gebeurt was, wist hij zich dit nog goed te herinneren. 
Wel mooi om de vindplaats te zien en de daarbij behorende foto's van toen. Maar ook om te weten dat ze nu goed terecht is gekomen.

12 oktober
Mijn laatste volledige dag hier. Nog 1 dag waarin ik dingen kon ondernemen met de special needs en waar ik  zeker van genoten heb.
Eerst de playclass nog een keer. Het thema van deze was de keuken. Heerlijk gekletst over alle dingen die in de keuken te vinden zijn, gezongen, gekleurd en gespeeld. En dan is zo'n uur zo weer om.

Vandaag was het ook "kijkdag " op de middelbare school. Dsar lieten de scholieren zien wat voor skills ze in huis hadden. Kapster, metselaar, loodgieter, tuinman/boer, kok, kunstenaar. Heerlijk om te zien wat ze allemaal leren daar op school.  Er wordt geen onderscheid gemaakt tussen meisjes en jongens. Jongens kunnen net zo goed kleermaker worden als dat meisje loodgieter kunnen worden.  In de eerste 2 jaar krijgen ze allemaal dezelfde vakken. Daarna kiezen ze wat ze leuk vinden.

s middags heb ik een activiteit gedaan met mijn sponsor kind. We hebben heerlijk samen zitten kleuren. En dat gezicht van haar toen er een zakje chips en een glas drinken op tafel werd gezet.  Dat was goud waard.  Dit is iets wat ze niet zo vaak krijgen.  En wat nog mooier was, ze ging ook delen. iets wat ze in de afgelopen jaren geleerd heeft. En normaal gesproken blijft delen bij haar nog wel een ding. Maar ze deed het nu maar mooi spontaan zelf.

Daarna door naar het kinderhuis voor de special need. Er stond een fotoshoot op het programma. Ik wilde heel graag een paar mooie foto's van de special needs  hebben.  Deze zijn door de huisfotograaf van Noahs Ark gemaakt. En ze zijn  mooi geworden. Voor zover ik dat kon zien op het kleine schermpje.
Daarna kwam het moeilijkste moment van de dag. Afscheid nemen van degene die ik in mijn hart heb gesloten. Wie weet hoe lang het gaat duren voordat ik ze weer terug zie? En met één special need gaat het ook niet zo goed.  Ze zorgen heel goed voor hem, maar in de afgelopen 4 weken heb ik hem alleen maar achteruit zien gaan.  8 jaar zijn en 15kg wegen is iets te licht.

13 oktober
Nu dan echt de laatste dag hier. Nog een keer playclass. Deze afgesloten met cupcake bakken. Wat een genot om te zien hoe ze "helpen" op hun manier en vooral hoe ze genieten van hun zelf gebakken cupcake.
Daarna mijn sponsorkind nog een laatste keer naar school gebracht. Ze heeft waarschijnlijk geen idee dat ik vandaag weer vertrek. Ik heb het wel verteld. Ze zegt overal ja op. Ook op mijn "wijze" lessen. Maar ik denk dat ze nee bedoelt.
Nog een rondje gelopen over het terrein  en afscheid genomen van een aantal mensen.
Met name de lieve verpleegkundige die mij al een week lang helpt met mijn voet.  Ze komt in haar vrije tijd. Bv voor haar nachtdienst die al om 20.00 begint. Terwijl ze daarvoor nog op outreach is geweest of met een van de kids een hele dag in het ziekenhuis heeft gezeten. En dan bedoel ik: weg om 6.00  s morgens en om 7.00 'S avonds pas weer terug. En ook dat voor of na en nachtdienst. Ze wilde er niets voor hebben. Maar was ik naar de kliniek gegaan, had ik ook moeten betalen. Ik heb haar toch wat gegegeven.  In Nederland zouden we er om lachen, hier zijn ze zo blij met een heel klein beetje.

Toen was het dan toch echt tijd om te vertrekken.
Tranen weg slikken en in de auto stappen niet nadenken en gaan. Maar oh wat is dat lastig.