De eerste dagen

Na een korte nacht was het zondag vroeg dag.  Eerst maar eens de koffers uitgepakt. Van  de 3 koffers bleef er een halve koffer voor mij zelf over. De rest  heb ik allemaal weg kunnen geven.                                                                    Wat een feest om te zien hoe blij iemand kan zijn met spullen die hier in Uganda moeilijk/ niet te krijgen zijn. En met post vanuit Nederland. Kleine moeite groot gebaar.

Voor de rest van de dag weinig gedaan.  Nog wel naar de kerkdienst geweest.  Daar bleek maar weer eens dat mijn heupen van beton zijn. Wat kunnen die Ugandese mensen goed dansen.  Van de jongste tot de oudste. Muziek gaat aan en iedereen staat te dansen.  Daar sta jij dan zo stijf als een blok beton. En mijn sponsorkind stond naast mij te dansen en mij maar aanwijzingen te geven.  Nou euh.... mijn armen bewegen lukte nog net maar de rest daar zullen we het maar niet over hebben.

De eerste Ugandese warme maaltijd was patat met worst. Dat is traditie hier op zondagavond. Tegen zulke tradities zeg ik geen nee.

Als laatste activiteit van de dag hadden we nog verjaardag van 2 tieners. Ik moest natuurlijk ook mee.  Het is wel een iets andere verjaardag als bij ons.  Misschien kunnen we er wel een voorbeeld aan nemen.   Verjaardag start om 20.00 met gebed.  Dan happy birthday zingen.  De kaarsjes op de taart aansteken, uitblazen en een wens doen. Zingen, cadeautjes uitpakken en wat eten en drinken. (cake en popcorn).  Nog een keer zingen en dan kan je weer gaan. Al met al zo'n half uur tot drie kwartier.  Voor vandaag vond ik helemaal prima.

18 september

Het regende vanmorgen heel hard. Zo hard zelfs dat we er niet doorkonden. Ten eerste wordt je al heel nat als je je voet buiten de verranda zet. maar het wordt vooral een grote glibberige bende. Je kan dan bijna niet lopen zonder uit te glijden. Maar als het weer droog is, is de grond ook redelijk snel weer begaanbaar. 

We zijn even in het kinderhuis geweest om de special needs te begroeten. Wat vond ik het fijn om ze weer te zien. Daar heb ik echt naar uitgekeken. Een blik  van herkenning was er niet maar dat maakt voor mij  niets uit.  Ik heb ze gezien en geknuffeld en dat was wat er boven aan mijn bucketlist stond.  

Vanmiddag toch besloten om de boda boda te nemen en naar mukono te gaan.  Een telefoonkaart met internet is toch wel handig om te hebben en die verkopen ze dan weer in mukono. Maar de boda boda is echt niet mijn favoriete transportmiddel. ( met z'n drieën op de motor) maar goed als je wat wil dan zul je toch op de boda boda moeten.  En we zijn veilig in mukono aangekomen. Maar ik weet niet wat gevaarlijker is. Met z'n drieën op één boda boda of oversteken op de doorgaande weg in Mukono.  Wat een verkeer. Een mierenhoop is er niets bij. Maar ook dat hebben we overleefd.  En we zijn  weer veilig teruggekomen met telefoonkaart en boodschappen 

19 september

Geduld is een hele schone zaak. Dat bleek vandaag maar weer eens . We gingen met een aantal kinderen naar de fysio een dorp verder op.  We zouden om 8.30 vertrekken.  Maar ja Ugandese tijd.... Het werd ietjes later maar we zijn wel gegaan. Met z'n 9 in de ambulance van Noahs Ark. op weg naar de fysiotherapie.  (De ambulance wordt hier gebruikt als almbulance maar ook als taxivervoer.) Het hobbelde nogal. Ik heb nu al medelijden met de patiënten die met de  ambulance vervoerd moeten worden. Hij is iets minder comfortabel als de ambulances in  Nederland.  Maar goed we zijn er gekomen.

Met de fysio waren we om 11.00 klaar en gelijk de ambulance voor terug weer geregeld. We hebben 2 uur moeten wachten voordat we opgehaald konden worden.  En de kids die we bij ons hadden, kregen toch wel trek . En wij trouwens ook. 

Onderweg gestopt voor rolex Iets typisch Ugandees maar wel lekker. Een soort van pannekoek met daarin een gebakken ei met groente. Ik zou ze bestellen en dan het laatste stuk naar huis lopen.  Dan kon de rest alvast door. Ik sta bij de kraampje en ik bestel er 3. Steek nog 3 vingers op ter verduidelijking. Helaas bij thuiskomst zat er maar 1 in het zakje. En nee... ik had niet onderweg er al stiekem 2 opgegeten.  Nou ja, dan deel je de ene rolexin 3 en dan heb  je toch allemaal een stukje. 

Na de lunch heb ik een activiteit gedaan met de special needs. 

Eerst begonnen met kleuren met 1 van de special needs. Wat heel mooi was om te zien was de vooruitgang bij bij 3.5 jaar geleden.  Kleuren die opgenoemd konden worden. Het proberen echt te kleuren en ook binnen de lijntjes (lukte net niet helemaa!l) maar ook de concentratie die nu een stuk langer was dan 5 minuten.  Maar ook het feit dat ze begrijpt wat ik zeg en daar ook op kan antwoorden in het Engels.  Het werk van de afgelopen 3 5 jaar heft zeker z'n vruchten afgeworpen. 

Daarna door naar de andere 3 special need kids. Geholpen met drinken en daarna wilde ik naar buiten. Helaas zijn ze met de vloer bezig en kon ik dus niet via achterdeur eruit met de rolstoel. En laat dat nu de enige uitgang zijn met een hellingbaan. Ik kon er wel uit via de andere deur maar dan moest ik 2 hoge treden af met de rolstoel. Dat vond ik iets teveel van het goede. Dus maar gekozen voor een activiteit in huis zelf. Met bodylotion kun je ook lekker aan de slag.  Van alle drie kreeg ik een vette glimlach. Dus deze dag heeft een gouden randje.