Het verhaal gaat verder

25 september

Vanmorgen weer begonnen met de playclass.  Of ik alvast wilde opstarten. Natuurlijk wil ik dat wel. Vast patroon, moet lukken. Helaas dachten de peutertjes er toch iets anders over. De vaste aunties zijn er niet dus wij gaan lekker gek doen.  Helaas voor hun  was de vreugde van korte duur. De 2 vaste aunties kwamen al vrij snel binnen, dus moesten de kids ook weer in het gareel.   

We zijn begonnen met een nieuw thema. De jungle.  Leuk om te zien hoe dieren worden na gedaan. En een blanke aunti die een aap na doet is helemaal het einde. Ze konden er smakelijk om lachen dus zal het er wel raar hebben uit gezien.

Na de playclass even me time en een knutselwerkje voor volgende week voorbereiden voor de playclass. 

Daarna was het tijd om te snoezelen met de special needs. Wat een heerlijkheid daar in de snoezelruimte. Mijn special need was in een hele goede bui waardoor ze overal zin in had en een glimlach van oor tot oor op haar gezicht toverde 

Na onze lunch zag ik ineens mijn sponsorkind weer bij huis lopen. Dat was nou net niet de bedoeling. Zij hoort op maandagmiddag in de klas te zitten. Op dinsdag en donderdag krijgt ze individuele begeleiding aangeboden. Ze had wel door dat ze op school moest zitten. Want toen ik haar riep, kwam ze niet en verstopte ze zich achter een muurtje. En als ik naar haar toeliep, liep zij weg. En meestal is dit het begin van een lang gevecht om haar weer terug te krijgen in de klas. Maar we hebben de oplossing gevonden.  Men neme een baby op de arm en roept heel lief: kom maar. Dat was het toverwoord. Ze vindt baby's helemaal het einde. Dus ze liep zo mak als een lammetje met mij mee naar school onderaan de berg. Helaas voor mij zelf moest ik ook de berg weer op lopen met de baby op mijn  arm. Dat was dan weer minder prettig.

Aan het eind van de middag had ik nog tijd om te gaan schommelen met een special need.  Helaas kan je nog steeds niet makkelijk met de rolstoel naar buiten.  Dus hem getild naar de schommel. Dit moet je trouwens niet elke keer doen. Kost wel je rug. Maar ja bij gebrek aan wat anders moet je wel eens wat. Maar de glimlach en de schaterlach die je krijgt maakt alles weer goed.

26 september

Het is weer dinsdag dus tijd voor het wekelijkse uitje naar de fysio. Deze keer met 3 kids.  We waren er om 9.15 maar eer dat we aan de beurt waren was het 10.30. Hoeven we niet op de bus te wachten, dan wel tot we aan de beurt zijn. Gaf mij ondertussen mooi de gelegenheid om te kijken wat er allemaal binnen kwam. 1x 1 beenamputatie, 1x 2  benen geamputeerd,  1x een  half beentje met een voetje er aan. Maar ook hoe iedereen zich ondanks de handicap toch heel makkelijk verplaatst.

Op de terugweg konden we onze bestelling al ophalen. Een heleboel boodschappentasjes en een aantal i pad hoezen voor de verkoop.  Ik kom met goed gevulde koffers weer terug naar Nederland. Ondanks dat ik bijna al mij eigen spullen achterlaat. 

Na de lunch was het weer indivule begeleidings tijd. Dat individueel moet je ruim nemen. Ik had er nu 2 onder mijn hoede. Lekker geknutseld. Jammer is  wel dat alles onder verf zit als je klaar bent. Maar ach, het heet niet voor niets vingerverf.  Daarna tijd voor een balspel buiten op de verranda. Binnen was geen optie want die bal gaat alle kanten op behalve de goeie.  We hadden plezier voor 10. En dat was maar goed ook want al snel deden er steeds meer kinderen mee.  Met de bal proberen bekers om te gooien. Het gejuich en gelach was over een groot gedeelte van het terrein te horen. 

Klein spelletje enorm plezier. 

De dag af gesloten met bijbelstudie met 4 tieners. Ze waren erg enthousiast. En er waren leuke discussie onderling. 

27 september

Vanmorgen weer begonnen met de playclass. Toen ik aankwam waren ze de vloer aan het dweilen en dat betekent de tuinslang erop en een laag water van een paar centimeter. Dus konden we niet in de playclass ruimte. Dan maar opzoek naar een alternatief. Dat was een van de slaapkamers. Dat ging ook prima. En de kids hadden een extra activiteit. Ze kropen achter elkaar aan onder de bedjes door.  

Tussendoor nog even boodschappen gehaald onder aan de berg. Als het een beetje wil lukken, krijg ik vanavond een special need te logeren. Ben benieuwd. Ik  ben voorbereid. Ik heb chips en soda on huis  dus ik kan ze wel verwennen vanavond.

De rest van de dag heb ik zo'n beetje al snoezelend doorgebracht. Met verschillende special needs snoezelactiviteiten gedaan. Een grote hit was de knetterzeep. (Wassen zonder water zeep die knettert zodra het op je lichaam komt.) Ze vonden het allemaal kriebelen. Maar het levert wel allemaal blije gezichtjes op. Inclusief een grote glimlach op mijn gezicht.