Brrr. De tandarts

Ik kreeg de vraag om beeldmateriaal. Zoals jullie al aan de verhalen merken, deel ik veel. Ik zou jullie ook ontzettend graag beeld willen laten zien. Helaas werkt het internet hier niet optimaal. Eén foto uploaden kost een dag. Maar dan kan ik niet kiezen welke foto ik mee zal sturen.  Dus op beeldmateriaal moeten jullie wachten totdat ik een internetcafé gevonden heb, of dat ik weer in Nederland ben.
Sorry, sorry, sorry.

Afgelopen nacht begon het weer te regenen. Sinds de vorige hoosbui ben ik heel alert.  Direct mijn bed uit, lamp aan en lekkage in de gaten houden. Jammer dan wel dat dat  's nachts om 3.00 gebeurt en dat je dan minstens een uur verder bent voordat je weer kan gaan slapen. Kan je trouwens wel mooi je blog en dagboek bijwerken.
We hebben sinds 2 weken een Nederlands tandartsen team bij noahs ark aan het werk.  Zij controleren de kids en geven poetsles. Je haalt nu wel de kinderen er tussen uit die nieuw zijn. Daar moet meestal iets meer bij gebeuren. Zij komen dan ook met vertrokken gezichtjes naar buiten. En ook regelmatig met minder kiezen dan dat ze  naar binnen gingen.😭. De helft van de kinderen is nu geweest. Dit tandartsen team gaat morgenavond weg. Maandag komt er weer een nieuw team om de andere kinderen te helpen.
Ook Mefi, Lilly en Patrick moeten er aan geloven. Ze hadden voor vandaag een afspraak staan. Helaas ging de afspraak niet door. De tandartsen hadden geen tijd🤔. Nu maar zien wanneer ze wel tijd hebben.
Dan maar weer met Vicky aan de slag. Weer geprobeerd om kleuren te herkennen. Bij de vorige keer weinig vooruitgang. Het meeste is nog steeds blauw. Soms bij toeval een juiste kleur. Maar dat is volgens mij meer geluk dan wijsheid. Vanmiddag probeerde ze mij de kleuren bij te brengen.  Grappig om te zien dat ze mij elke kleur als blauw probeert te leren. Vandaag wel 2x pech met Vicky. Vanochtend bij het ophalen flink nat geregend en vanmiddag weer 😭. Maar Vicky kon er smakelijk om lachen.
Daarna met Lilly naar de kleuterschool gegaan voor het wekelijkse muzikale uurtje. In de rolstoel de glibberig berg af. Lilly vond het prachtig en kwam al zingend aan.  Het muzikale uurtje heeft ze denk ik wel van genoten. Haar ogen stonden wel vrolijk. Maar ze heeft niet mee gezongen. Na een uur weer terug de glibberige berg op. Oh help, Dit moet je niet elke dag doen.  Hoewel ik wel merk dat het steeds ietsje minder moeite kost. Komt er ook nog een man langs die mij ziet worstelen. "De wegen zijn hier ook niet makkelijk hè. " En loopt dan weer door. Grrrr.  Help dan effen!!!. Maar ik heb Lilly weer netjes thuis gebracht en zelfs de banden van de modder ontdaan. (Gewoon een plas opgezocht en er heel vaak door heen gereden😃). Vond het zo sneu voor de lieve schoonmaakster. Heeft ze net de hele vloer schoon, moet ik er weer overheen met de smerige stoel
Vanmiddag Patrick  én Mefi beide meegenomen naar de snoezelruimte. Ze vermaakten zich uitstekend.  Als de een begon te lachen dan begon de andere ook. Net of ze met elkaar aan het communiceren waren.

Zaterdagmorgen eerst wat kinderen vermaakt en daarna was het tijd voor een uitje voor ons zelf. Ongeveer een kwartier bij noahs ark vandaan zit een zelfde soort opvanghuis.  Met wel één verschil.  Zij hebben een echt zwembad.  Daar kun je voor een heel klein bedrag heerlijk zwemmen. Het is  niet groot maar het voldoet prima. Even geen kinderen, die je kennen, om je heen en je zelf weer opladen. Begrijp me niet verkeerd. Ik heb het heel goed. Het is alleen wel heel intensief.  Af en toe moet je even weg.  Zolang je op het terrein van  Noahs ark blijft, zijn er kinderen die je aandacht vragen. Ook al ben je in je eigen hut.

Zondagmiddag weer naar de kerk. Je kan merken dat papa en mama er niet zijn. Papa geeft elke zondag wel een preek over de dingen die niet goed gaan.   Nu ze er niet zijn, nemen veel jongeren het er van. De laatsten kwamen minstens een half uur te laat in de kerk. En dat was een grote groep. Dit zou papa absoluut niet geaccepteerd hebben.

Maandag al vroeg begonnen met de huishoudelijke klussen.  Hut vegen , was uitspoelen, wringen en ophangen.  Helaas was mijn was  aan het eind van de dag weer net zo nat als toen ik het ophing. Wat een bui kwam er weer voorbij. Het regenseizoen zou nu over moeten zijn. Maar ook hier is het weer van slag.
Met Vicky naar de werkplaats van de secondary school gelopen. De banden van de rolstoelen konden wel wat lucht gebruiken en er moest iets veranderd worden aan de stoel van Mefi en Lilly.  Grappig zo'n klein meisje achter zo'n grote rolstoel. Dan zat de rolstoel weer vast in een gat.  Of ze liet hem even los en dan ging hij vanzelf wel naar beneden.  Maar Vicky vond het prachtig.  Je  ziet haar opbloeien als ze ergens mee kan helpen.
Vanmiddag was ik haar kwijt. Nou was ik ook pas om 15.00 op school ipv 14.00. De juffrouw dacht dat ik haar al had opgehaald.  Uiteindelijk vond ik haar slapend bij de directrice op kantoor. Ik heb het maar zo gelaten. Ze lag daar zo lief.

Dinsdag mocht ik weer met Jordan aan de slag.  Wat er heerlijk eigenwijze jongen. Ik had hem nu voor individuele activiteiten meegenomen. Hij genoot zichtbaar.  Ze hadden hem nog nooit zo hard horen lachen. En dan laat je hem alleen maar een toren bouwen van Jenga blokken. Daarna natuurlijk omgooien. En de teachers maar denk dat hij niet zo slim is. Nou echt wel.
1 op 1 aandacht vindt hij heerlijk en dan krijg je ook wel dingen gedaan. In de klas heeft hij niet zoveel zin.  Maar we hebben nog een aantal weken om dit gedrag bij te schaven.

Vanmiddag weer met Vicky activiteiten ondernomen. Ze had zich verkleed als dokter. Ik ben grondig onderzocht.  Ik weet niet wat de diagnose is. Ze zei alleen sorry. Maar ja dat zegt elke dokter hier.

Vicky is een meisje wat eigenlijk altijd op blote voeten loopt. Ze gooit haar schoenen gewoon weg. Ik zeg elke dag dat ze haar schoenen aan moet trekken. Vanmiddag was het raak.  Ze haalde haar teen open.  Wat kan zij schreeuwen.  De teen bloedde nogal. Maar om nu direct naar de kliniek te gaan vond ik wat overdreven. De aunties hebben een soort van kinder EHBO. Die heb ik eerst maar eens laten kijken. Het werd zorgvuldig schoongemaakt met iets wat bijt. Alsof Vicky geslacht werd zo ging ze tekeer.  Maar het is helemaal goed gekomen.  Nadat de "operatie" klaar was, ging ze netjes schoenen halen. Helaas zitten alle reserve schoenen, van de kinderen, in één grote  bak. Het zijn ook allemaal ongeveer dezelfde crocks. Kwam ze netjes terug met 2 rechter schoenen. 1 in maat klein en de ander in maat groot.😃

Als afsluiting van de dag wilde ik gaan snoezelen met Patrick. Dit liep even iets anders. Ik was nog bezig met drinken geven toen 2 aunties begonnen te zingen. Echt geweldig mooi. Ze blijven dan natuurlijk niet stilzitten.  Het duurde dan ook niet lang of er stond een horde met kinderen van de peuter en kleuter groep mee te dansen op de baby groep.  Sommigen hadden niet eens tijd om zich om te kleden na schooltijd. Stonden ze in hun blootje te dansen😃(alle kinderen wisselen na schooltijd hun uniform voor hun dagelijkse kloffie).
Een andere auntie improviseerde nog een drum.  En Patrick? De grijns was niet meer van zijn gezicht af te krijgen. Hij zat bij mij op de arm.  Hoe harder ik ging "dansen", hoe groter zijn glimlach.  Dat snoezelen maar gelaten voor wat het was. Dit was  zo mooi om te zien en snoezelen kan altijd nog.